Pachniała szałwią i nie była wieczna.
Poczuł, jak jego mięśnie sztywnieją, gdy drzwi do mieszkania trzasnęły. Uniósł się gwałtownie na łóżku i z podwyższenia popatrzył na Szałwię. Widział jej zapuchnięte, podkrążone oczy, gdy ściągnęła tandetne okulary przeciwsłoneczne, aby zatrzymać potargane włosy przed spadaniem jej na twarz. Miała szare policzki, a na jej białym podkoszulku widział zarys dużej plamy z pewnością powstałej na skutek rozlania jakiegoś taniego alkoholu wymieszanego z jeszcze tańszym słodkim napojem.
- Jestem zmęczona - powiedziała, kładąc rękę na oparciu krzesła, aby nie stracić równowagi.
Nie odpowiedział. Czekał, aż uda jej się skupić na tyle, aby dotrzeć do łóżka. Ale ona stała bezczynnie i patrzyła pod nogi. Z odległości kilku metrów poczuł zapach etanolu i zagubienia. Chciał, żeby była sobą, a Szałwia znów była tylko pijana.
Na elektronicznym budziku umiejscowionym na szafce nocnej dostrzegł kilka minut przed południem. Uniosła wzrok i zobaczyła, jak zerknął w tamtą stronę.
- Przedłużyło mi się. - Wyrzygała słowa na własne usyfione buty.
Nie chciał jej pytać, gdzie była. Dopóki istniała jako jego prywatna harmonia, mógł wytrzymać z jej chujowymi nawykami i zachowaniami, których wcześniej nie mógłby tolerować.
Szałwia była chaosem.
Rozpadała się na drobne kawałki, gubiła słabe, mysie włosy i strzępy swojego jestestwa na podłodze jego mieszkania. On je później zbierał i wyrzucał. Mógł je kolekcjonować i marzyć, że kiedyś uda mu się poskładać Szałwię w jedną całość, ale jego romantyzm ograniczał się do dobrego seksu po ojebaniu butelki Jacka. Szałwia nie była bohaterką swojej własnej historii i nie umiała zatrzymać własnego rozkładu, ale nawet jej na tym nie zależało. A on nie był a tyle naiwny, żeby sądzić, że może ją uratować przed samą sobą.
Szałwia nie była książką. Była tylko krótką opowieścią, która zmierzała ku szybkiemu końcowi mniej bolesnemu niż jej treść.
Wygrzebała z kieszeni swojej skórzanej kurtki paczkę papierosów i wepchnęła jednego z nich pomiędzy przednie zęby. Gdy udało jej się go odpalić, zrzuciła z siebie wszystko prócz bielizny i cienkiego podkoszulka. Zataczając się, pomaszerowała w stronę łóżka i usiadła pośród białej pościeli.
Miała brudne włosy i nieogolone nogi. Nachylił się w jej stronę i wsunął nos pomiędzy kosmyki w kolorze poszarzałego blondu, aby zaciągnąć się zapachem szałwi jak ona zaciągała się białym dymem z papierosa. Oparł usta o jej ramię. Powinna iść pod prysznic.
- Powinnaś iść pod prysznic - wyartykułował.
Popatrzyła na niego chłodno.
- Jestem mocno naćpana i mam w dupie, co ci we mnie przeszkadza.
Westchnął w jej miękką skórę i poczuł, jak Szałwia pręży się pod jego dotykiem. Wyciągnął jej papierosa z dłoni i sam pociągnął. Ona osunęła się powoli na poduszkę. Udało jej się ściągnąć jeszcze jednego bucha, zanim zasnęła spokojnie u jego boku.
Gdyby nigdy nie poznał Szałwii, spałby sam jak i tej nocy, ale bez poczucia, że ktoś taki jak ona istnieje gdzieś na ziemi, że płacze na chodniku pod jakimś przypadkowym barem gasząc czerwone Marlboro na nadgarstku i że czuje ból, którego nie da się ugasić żadnym rodzajem szlachetnych uczuć. Oddawała się incydentalnym mężczyznom w łazienkach klubów, gdy chciała go zdenerwować. Nie wracała do jego mieszkania, wracała do ich mieszkań, wychodziła przed śniadaniem z siniakami na udach i mascarą obsypaną na policzki. Czasem zabierała biżuterię ich żon, a czasem tylko pocztówki zerwane z korkowych tablic. On miał w szufladzie pocztówkę od Alicji, która wyjechała do Tajlandii. Czasem myślał, że Alicja już nigdy z tej Tajlandii nie wróciła, że postanowiła tam ułożyć sobie życie albo że zabił ją dziki tygrys bengalski.
Alicja z pocztówki była całą historią oddaloną o wieki nieznajomości, spisaną w wątki i spójne akapity, z prologiem i epilogiem. Szałwia była tylko opowieścią spisaną w chaosie.
Gdy po raz kolejny przychodziła do niego pijana, czuł się, jakby stalowa osłona w kształcie jego serca otwierała się na chwilę i wpuszczała ją do środka. Szałwia miała ubłocone buty i długie, ostre paznokcie, które wbijała w jego nieosłonięte serce, gdy potrzebowała, aby powstrzymał ją przed rozpadaniem się.
On nie chciał jej składać. On chciał, żeby się szybko rozsypała i odeszła. On był okrutny, a zapach szałwii - duszący. Nie chciał poznać zakończenia tej opowieści.
